De NATO en de Koude Oorlog: De Falkland War

1982

Oorlog tussen Argentinië en het United Kingdom.
Combat Zone in de South Atlantic
Aan boord van een destroyer van de Royal Navy loopt een radiobericht binnen.
"Als ge met uw Sonar echo hebt is het niet noodzakelijk een vijandelijke duikboot, het kan ook een blauwe vinvis zijn. Dit is een zeldzame dus beschermde walvissoort. For Christ Sake, gooi daar geen dieptebommen op of we hebben gans de wereldpers op ons dak.
getekend :
Prince Philip of Edinborough, Voorzitter van het W.W.F. (World Wildlife Fund).

Kort nadien: echo! Stress op de commandobrug; is het een onderzeeër of een walvis? Twee clans.
De eerste clan: "gotfer, we gaan ons toch naar de kelder niet laten torpederen voor een stomme vis…
De tweede clan: die van de commandant: als we een walvis treffen is het gedaan met onze loopbaan.
Een officier heeft een inval: "In de machinekamer heb ik een oude zeebonk die vroeger nog walvisvaarder geweest is, laat hem eens kijken op het radarscherm."
De olieman wordt op de brug gefloten, kijkt aandachtig en besluit: 't is een walvis, een wijfje en ze heeft een jong bij haar; zie je niet dat er twee echo's zijn? Naast de grote echo dwarrelt een tweede kleine echo: dat is het jong.
En effectief: "there she blows" : walvis en jong duiken op aan de oppervlakte.
Hoera geroep op het schip maar inmiddels is er een echte duikboot genaderd en schiet een torpedo af.
Instinctmatig schiet de walvis er op af, om haar jong te beschermen, denkend dat het een orka is, aartsvijand van de vinvis.
De torpedo doodt de walvis en redt de destroyer.
Fantasie? Het radiobericht is echt. De rest is een prachtig boekje (La Baleine des Malouines Uitg. Julliard 1983) van Pierre Boulle, je weet wel de auteur o.a van "De Brug over de River Kwai".

De Falklandoorlog, was net zoals de Cuba crisis, een heet moment in de koude oorlog.

Het was niet altijd een koude oorlog: er was een conflict, eigenaardig genoeg in de South Atlantic en niet in de North Atlantic: de Falkland oorlog (1982).

Een paar duizend Britten en Argentijnen sneuvelden. Waarom die oorlog voor een verloren eilandengroep op 450 km uit de kust van Patagonië?

De Falkland eilanden zijn de toegangspoort naar de Zuidpool; dat is geen ijskap zoals de Noordpool maar een continent waar geprospecteerd wordt naar bodemrijkdommen dus een strategisch belangrijke plaats.
Wie daar zijn radars opstelt controleert alle zeevaart naar Antarctica.

Deze archipel in de woeste roaring fifties werd ontdekt in 1592 door een Hollandse zeevaarder: Seebald de Weert. Op oude kaarten staan ze vermeld als de "Sebaldinas". Rond die tijd moet ook een Engelsman, John Davis die eilanden aangedaan hebben, hij noemde ze naar Lord Falkland, de toenmalige schatbewaarder van de Royal Navy, vermoedelijk om op een goed blaadje te staan.
Veel later, in 1763 heeft Bougainville op zijn wereldreis er een groep muitende matrozen uit Saint Malo afgezet. Op dat onherbergzaam oord hebben ze het niet overleefd, het waren geen Robinsons, maar de naam is gebleven: les Malouines.
Wat later heeft Frankrijk het doorverkocht aan Spanje, de naam is gebleven: verbasterd in het Spaans werd het de Malvinas.
Pas in 1832 eiste Engeland het op toen de pas opgerichte staat aan de Rio de la Plata (Zilverrivier) Argentina tot stand kwam.
Argentinië dient tot op heden ten dage nog altijd jaarlijks een claim in op eigendomsrecht.

Maar wat gebeurde in 1982?
Het was nog volop koude oorlog en de Sovjet Unie had graan nodig; de vroegere graanschuur van Europa, Oekraïne, bleef leeg onder het regime, dus was de S.U. verplicht het aan te kopen bij potentiële vijand: Amerika.
"Ik zal een raket afschieten naar waar de Partij het beveelt," zong de Komsomol (Communistische Jeugdbeweging) met rode wangetjes, rode halsdoek, dik gevreten met meelproducten uit de Middle -West.
Wie had er nog graan te koop: Argentinië!
De deal met Rusland was: pak de Falklands en wij kopen uw graan.


Argentinië sloeg toe maar rekende verkeerd.
Groot-Brittanië, trouwe bondgenoot van de NATO moest de waakhond blijven aan de poort van Antarctica en mocht dus een indrukwekkende Task Force van de Royal Navy naar het conflictgebied sturen.
Men dacht dat dit intimiderend genoeg zou zijn om Argentinië van het plan te doen afzien.
Weer mis gegokt: zowel Thatcher als Videla stonden voor verkiezingen en wilden geen gezichtsverlies lijden.
De Argentijnen, bewapend door Frankrijk (geen lid van de Nato, de Gaulle had ze buitengezwierd uit Chateauroux, daarmee zitten ze nu in Brussel) boden heftig weerstand. Hun Mirages kelderden met Exocet raketten H.M.S 's "Sheffield". 250 zeelieden verdronken.
In de North Atlantic zou dat niet gelukt zijn want AWACS (Airborne Warning And Control System), Boeings met een grote schotelantenne op hun bult, waarschuwen voor aankomende missiles. In de South Atlantic hadden ze die niet.
Als reactie werd de Argentijnse kruiser "Belgrano" (een occasie ilio tempore verkocht door de USA) getorpedeerd: 650 doden.

Alexander Haig, voormalig NATO bevelhebber, maar in 1982 U.S. Secretary of State heeft bemiddeld en pendelde tussen Londen, Buenos Aires en Washington om het conflict niet te laten escaleren. Engeland won, de oorlog duurde 74 dagen.
Haig stierf vorig jaar. Hij was kandidaat voor de presidentsverkiezingen in 1989 maar George Bush Sr. had oliedollars om tegen de kampanje te gooien en haalde het. Algemeen wordt aangenomen dat met viersterren generaal Haig golfoorlog I en II niet zouden plaats gehad hebben.

Bourgondië voor Dummies.

In 732 versloeg Karel Martel de Sarrazenen in Poitiers, of zoals Coluche het zei " Charles Martel arrêta l'Islam .. à moitié!"
Maar waar l'Histoire de France stilzwijgend aan voorbijgaat is de Slag van Poitiers van 1356 waar Jean Le Bon, roi de France, zijn koninkrijk verspeelde aan de Engelsen.

Hij had nochtans dapper gevochten met zijn jongste zoon Philippe aan zijn zijde. Het ventje, 14 jaar, riep altijd maar: "Hardy Père.. zodat de koning van Engeland hem Philippe le Hardy noemde..


Philips de Stoute (le Hardi)

Samen hebben ze een paar jaar gevangen gezeten in Albion tot het losgeld betaald werd; de Regent was niet haastig…
Uit dankbaarheid schonk Jean le Bon aan zijn zoon, die zijn lot gedeeld had, het Hertogdom Bourgondië "en Apanage" dwz (ik moest even in mijn Larousse kijken) dat als er geen rechtstreekse mannelijke telg in de familie kwam, het hertogdom terug naar de Franse Kroon ging.
Stamvader van ons Bourgondisch huis, Philippe Le Hardi (Philips de Stoute) was een slimmerd. Jullie kennen het spreekwoord "Als uw vader niet rijk is daar kan je niet aan doen, maar als je schoonvader niet rijk is dan ben je maar een zielepoot."
Philippe trouwde dus met de dochter van Lodewijk van Male, rijkste erfdochter uit le Royaume de France: Marguerite III de Flandre, riche héritière présomptive des comtés de Flandre, d'Artois, de Rethel, de Nevers.
Schoonvader Lodewijk van Male had het goede idee om vroeg te sterven zodat onze Filips één van de meest belangrijke "Sires des Fleurs de Lys" werd.
Dat heeft hem, en zijn opvolgers, niet belet van de Franse Lelie te bedriegen door met aartsvijand Engeland te heulen, men had immers de Britse schapenwol nodig voor de lakenindustrie in Vlaanderen…


Filips de Stoute had een zoon, Jan zonder Vrees.

Jan zonder Vrees (Jean sans Peur)

Jan was een ruziemaker, moeide zich te veel met de Franse politiek, gebruikte zelfs la Reine Isabeau als buikspreekster (beetje zoals Joëlle dat nu is van Elio), kreeg daardoor dauphin Charles tegen die samen met zijn Armagnacs hem doodgewoon vermoord hebben.

Exit Jan maar hij had een zoon: Philips de Goede (weet je nog, broodheer van Jan van Eyck),


Philips de Goede (Philippe le Bon)

Philips kende de basisregel van de goede manager, mij nog discreet toegefluisterd door André Vlerick: geen scrupules hebben!
Hij aarzelde dus niet, dat weet je al, om Jan van Eyck aartsgevaarlijke missies te geven.
Nog een staaltje van zijn kunst? Hij liet Jeanne d'Arc arresteren en overleveren aan de Engelsen. Waarom? Nogal wiedes: De Fransen waren aan 't winnen en de invoer van de schapenwol kwam in het gedrang. It's the economy stupid…
Het was ook een goede psycholoog want om zijn munt te slaan vertrouwde hij de mercantiele West-Vlamingen niet; hij liet dat liever doen door Gentenaars, in het Gravensteen. De straten in die buurt heten nu nog de Geldmunt, de Langemunt…

Philips de Goede verwekte ook een zoon, weet je ook al, Karel de Stoute (in onze geschiedenis zijn het allemaal goede of stoute. Hardi of Témeraire is minder verwarrend.)


Karel de Stoute (Charles le Téméraire)

Maar… Le Téméraire had … een dochter: Maria van Bourgondië en dus moest hij het graafschap Bourgondië terug geven aan Frankrijk wat hij natuurlijk niet deed.
Le roi de France Louis XI lijfde het dus maar terug in met Picardië erbij als intrestje.

Karel de Stoute, die van zijn rijk dat zich nu uitstrekte van het Ijselmeer tot aan de Alpen, een keizerrijk wou maken -zoals onder Karel de Grote Lotharingen- kon dat zo maar niet laten gebeuren en trok ten strijde, gepakt en gezakt met al zijn schatten. De Zwitsers pakten zijn schatten af en de Fransen zijn leven in de Slag bij Nancy.
Gewoonlijk sneuvelden staatshoofden niet, zij lieten zich gevangen nemen en kwamen vrij voor losgeld. Le Téméraire dus wel; ze hebben zelfs goed moeten zoeken op het slagveld om hem te vinden. Eén van zijn mignons heeft zijn naakte lijk, half opgevreten door de wolven, herkend aan zijn kloten: hij had daar een genitale afwijking.


Maria van Bourgondië

Maria van Bourgondië is nu "La Fiancée de l'Europe" en doet de machtshebbers likkebaarden.
Een roofvogel aast op "Le Grand Héritage": 't is een arend met een dubbele kop, één die kijkt naar Hongarije, één die kijkt naar Oostenrijk Het is de Arend van de Habsburgers: Keizer Maximiliaan van Oostenrijk haalt de buit binnen.

Als je nog eens een receptie of een trouw meemaakt in de Pacificatiezaal van ons mooi Gents Stadhuis kan je heel de evolutie op de muurfresco's volgen, van Lodewijk van Maele tot Keyzer.Kaerl, kleinzoon van Maximiliaan.

Georges Henri Joseph Edouard Lemaître

Georges Henri Joseph Edouard Lemaître (Charleroi, 17 juli 1894 – Leuven, 20 juni 1966) was een Belgische katholieke priester, astronoom, kosmoloog, wiskundige en natuurkundige. Zijn belangrijkste wetenschappelijke bijdragen leverde hij aan de algemene relativiteitstheorie en aan de kosmologie door zijn hypothese van het uitdijende heelal (1927) en als grondlegger van de oerknaltheorie (1931). Lemaître was professor aan de universiteit van Leuven, titulair kanunnik en lid en voorzitter van 1960 tot aan zijn dood van de Pauselijke Academie voor de Wetenschappen.

Lemaître studeerde voor mijningenieur aan de Universiteit van Leuven, maar onderbrak die noodgedwongen om aar het IJzerfront te gaan.
Na de oorlog studeerde hij verder Natuurkunde. Hij won met zijn synthese La physique d’Einstein een wedstrijd van het Belgische Ministerie van Cultuur en Wetenschap. In 1927 schreef hij zijn beroemde kosmologische artikel over het uitdijende heelal..

Dit jaar, 2011, ging de Nobelprijs Fysica naar Saul Permutter en Brian Schmidt omdat ze ontdekt hebben dat die uitzetting sneller en sneller gaat. De jury was zo eerlijk Lemaître te vermelden en citeerde dat zijn artikel van 1927 correct was en dat hij twee jaar voor Hubble de constante berekende waarmee die uitdijing gebeurt, maar Hubble ging met de eer lopen en de ruimtetelescoop kreeg zijn naam.
Daarop werkte Lemaître verder en in 1931 brengt hij, tegen de toenmalige wetenschappelijke opvattingen in, als eerste de stelling naar voren dat het heelal ooit als een superdichte massa -een oeratoom-, begon, iets wat in de volksmond de "Big Bang" genoemd wordt.
Ook Einstein, die lang dwars gelegen heeft, stemt nu in met de visie van Lemaître alhoewel ze het oneens bleven over de rol van de kosmologische constante, zoals staat in hun uitgebreide briefwisseling. De oerknal is dus nog altijd bezig en wij knallen verder uiteen..

In de jaren 50 bouwt Lemaître stilaan zijn leeropdracht aan de universiteit af tot aan zijn emeritaat in 1964. Hij legt zich onder meer toe op het drielichamenprobleem, rekenmethodes, algoritmes (o.a. Fourier de snelle Transformatie), computers en programmeertalen. Reeds sinds de jaren 30 maakte hij gebruik van de meest geavanceerde rekenmachines. In 1958 introduceert hij op de Universiteit de eerste computer, een Burroughs E 101, die hij ook volledig zelf programmeert.
Na zijn dood is de rol die Lemaître speelde bij de ontwikkeling van de nieuwe kijk op het heelal lange tijd onderbelicht geweest. Pas sinds de jaren 80 verschijnt zijn naam opnieuw in deze wetenschapsgeschiedenis en wordt zijn baanbrekend werk meer en meer erkend.

Nul n'est prophète dans son propre pays…
------------------------------------------------------------------------------------------------





Dichter bij ons: Robert Cailliau.
Ook nooit van gehoord? Nochtans gebruik je één van zijn realisatie dagelijks: hij is de grondlegger van het WWW (World Wide Web)

Cailliau werd geboren in Tongeren. (1958). Hij studeerde in 1969 af aan de Universiteit Gent als burgerlijk ingenieur in werktuigkunde en elektrotechniek. In 1971 behaalde hij ook een MSc van de University of Michigan in Computer, Informatie en Control Engineering 1971.

Tijdens zijn militaire dienst schreef hij al Fortran-programma's om troepenbewegingen te simuleren.
In december 1974 begon hij te werken bij CERN in de Proton Synchrotron afdeling, aan het controlesysteem van de deeltjesversneller.
In 1989 werkten Cailliau en Tim Berners-Lee beide aan een hypertext-systeem om documenten van en gerelateerd aan CERN op te vragen, te wijzigen en terug te sturen
Samen besloten ze om zich volledig te concentreren dat project.

In 1993 begon Cailliau het eerste webproject van de Europese Commissie voor informatieverspreiding in Europa. In december 1993 organiseerde hij de eerste International WWW Conference die in mei 1994 bij CERN werd gehouden. Deze conferentie bracht 380 internetpioneers bij elkaar en wordt nog elk jaar georganiseerd. Een mijlpaal in de ontwikkeling van het internet. Cailliau was tot 2002 lid van dit Comité.

Samen met de Europese Commissie startte hij in 1994 ook het "Web for Schools"-project. Dit project werd overeind gezet om het web voor te stellen als bron voor opvoeding en onderwijs.
Hij en Tim Bernes-Lee hadden het www kunnen patenteren en hadden ongetwijfeld fortuin gemaakt zoals met Windows of Apple, maar ze schonken hun werk aan de Gemeenschap, ook al omdat het www dienst deed als uitwisseling van hospitaalgegevens.
Hij kreeg als erkenning een Eredoctoraat aan de Universiteiten van Gent, zijn Alma Mater in 2001 en samen met Tim Berners-Lee aan de Universiteit van Luik in 2009.
Tim werd Sir Tim. Cailliau kreeg (nog) geen adellijke titel, wel een erelintje van Commandeur in de Leopoldsorde.

Michelangelo en Leonardo.

Twee tijdsgenoten maar Michelangelo was 23 jaar jonger, een generatieverschil.
Ze konden elkaar niet luchten. Generatieconflict ook dus.

Michelangelo zei van Leonardo "Alles was hij tekent werkt niet en trouwens, hij kan niet eens beeldhouwen." Hij beschouwde Leonardo als een kazakkendraaier omdat hij overliep naar het Frankrijk van François I°.






1506
Michelangelo is kwaad op zijn werkgever Julius II , oorlogszuchtige Paus en slechte betaler. Het marmer uit Carrara dat hij nodig heeft voor het praalgraf van Jules heeft hij uit eigen zak moeten betalen. Als hij zijn beklag doet wordt hij eruit gegooid.
Dank zij zijn David in Firenze heeft hij echter reeds een mooie reputatie opgebouwd; daardoor krijgt een prachtaanbod van de Sultan Bajazet uit Constantinopel om een brug te ontwerpen over de "Gouden Hoorn" aan de Bosphorus.
Leonardo had vroeger ook dit aanbod gekregen, had iets heel moois en luchtig getekend, maar onuitvoerbaar volgens de stamboeliaanse techneuten.
Buonarotti zal eens tonen dat hij beter is dan die da Vinci.
Hij heeft echter schrik van de represailles van Jules als hij diens werf in Rome verlaat. Toch, uit geldnood, neemt hij de uitdaging aan.

Op 13 mei 1506 ontscheept hij is Constantinopel. Hij staat verbluft van de hoogstaande beschaving die hij er aantreft. Hij begrijpt de ziel van het project: twee continenten verbinden. Zijn ontwerp bevalt de Sultan en de techneuten vinden het uitvoerbaar. Het voorschot dat hij kreeg van de Sultan is snel opgebruikt. Om wat cash te hebben ontwerpt hij voor een rijke vriend van hem (Aldobrandini) een prachtige met kostbare juwelen bewerkte dolk: hij heeft in de smederijen van de Sultan de extreem verfijnde metallurgie van het Midden-Oosten ontdekt. Gans Europa wist dat de "damascener klingen" ongeëvenaard waren.

Zijn contract voor het ontwerp van de brug is vervuld en hij vraagt zijn beloofde honorarium. De Sultan is nog slechter dan de Paus, weigert contanten aan die ongelovige hond en betaalt hem met… een provincie in Bosnië!
Michelangelo is woedend; hij wordt zelfs bedreigd en moet hals over kop vluchten. Ook de dolk moet hij achterlaten. Die is nu te zien in het Topkapi paleis.

De bouw van de brug wordt aangevat maar als de bruggenhoofden af zijn wordt de werf geteisterd door een zware aardbeving ( 14 september 1509.)
Die bruggenhoofden liggen er nog altijd.

Terug in Rome wordt het geschil tussen Jules II en Michelangelo, allebei heethoofden, bijgelegd. In de Sixtijnse Kapel zijn heel wat taferelen te zien geïnspireerd door zijn verblijf in Constantinopel.

De uitnodiging van de Sultan aan Michelangelo is beschreven door zijn biograaf Ascanio Condivi. De tekening van de brug die Leonardo maakte wordt bewaard in Museum voor Wetenschappen in Milaan.
De tekening van Michelangelo is onlangs ontdekt (zie bijlage) samen met wat persoonlijke voorwerpen die hij achterliet in zijn kamer.
De brieven die hij schreef naar zijn broer en naar Aldobrandini om geld te vragen liggen in de Apostolische Bibliotheek van het Vaticaan. Ook tekeningen die hij maakte van de Aya Sofia die hij opstuurde naar zijn Meester Sangallo om hem te helpen met de bouw van de koepel voor Sint Pieters in Rome zijn daar te vinden. Later moest hij van Bramante, de architect van de Basiliek, die koepel zelf bouwen.