Geschiedenis van het Verzekeringswezen.

De eerste sporen van het verzekeringswezen gaan terug tot 2000 V.C. in Babylonië; de code van Hammourabi stipuleerde hoe men zich kon indekken tegen risico’s mits betalen van een premie.

Bij de  Grieken en later de Romeinen  vindt men ook de eerste levens-en gezondheidsverzekeringen.  200 jaar V.C., had men in Rhodos al een systeem van scheepsverzekering.

In de Middelleeuwen speelden de Gilden de rol van verzekeraar tot en met de begrafeniskosten.

Pas in de 17° eeuw start de moderne verzekeringswereld in Londen, draaischijf van de wereldhandel. Na de brand die de stad verwoestte in 1666 (meer dan 13000 panden verwoest) sticht Nicholas Barbon een agentschap om gebouwen te verzekeren.

In de jonge Verenigde Staten stichtte Benjamin Franklin (1706-1790) in Philadelphia de “Contributionship for the Insurance of Houses from Loss by Fire” maar hij was de eerste om te risicovolle gebouwen te weigeren.

In 1688 opent Edward Lloyd, een oude Welshman (sommige bronnen wagen van een zeerover) een café in 1688 aan de Tower Street in Londen. Dit werd een verzamelplaats voor mensen uit de scheepvaartwereld: reders en financiers, kapiteins, stuurlui en  matrozen. Dit praatcafé werd de plaats voor betrouwbaar scheepvaartnieuws en handel in verzekeringen.

De Lloyd's, van oorsprong een markt voor scheepvaartverzekeringen,  is nu algemener, al maken scheepvaartverzekeringen het grootste deel uit van de omzet.

In het lokaal van hun toenmalige vestiging en later in de drie opeenvolgende Lloyd’s gebouwen  hing de scheepsklok van  “La Lutine”, een fregat met goudlading dat verging in 1799 nabij Terschelling. De lading was verzekerd bij de Lloyds dat de schade uitbetaalde, na heel wat weerwerk..  In 1858 werd de scheepsbel geborgen.. De bel van de Lutine werd tot circa 1980 eenmaal geluid bij slecht nieuws, en tweemaal bij goed nieuws. Thans wordt de klok (een nieuwe, de oude is gebarsten) slechts ceremonieel gebruikt, bijvoorbeeld bij belangrijke gasten wordt de bel twee keer geluid, en bij rampen als de aanslagen van 9/11 en de Tsunami één keer.

"La Lutine"

Na een sinister heeft een mens best een goede makelaar en/of een goede advocaat nodig.  Dat wist Shakespeare ook.  In zijn “Merchant of Venice” trok Shylock aan het kortste eind, niettegenstaande een spijkerhard contract, omdat advocaat Portia de kleine lettertjes gelezen had. Shylock mocht zijn pond vlees uit de arme Bassano snijden maar… een druppel bloed mocht er niet bij zijn.

Tegenwoordig leven we in een “Global Village” waar iedereen willens nillens moet mee betalen voor rampen met kerncentrales die gebouwd zijn op tektonische breuklijnen (waar aard-en zeebevingen schering en inslag zijn), voor overstromingen in verkavelingen toegestaan in rivierbeddingen, voor aanslagen van terroristen, dat alles onder het motto van de solidariteit.